vwbusclub.gr

Γειά σου Θέμη, με τα επίσης ωραία σου. Κάποτε θα με πας βόλτα Βουλγαρία. Είδανε τα πιτσιρίκια τις φωτογραφίες σου και ζήλεψαν. Με ψήνουν να πάμε σε άλλη χώρα και μου λένε Βουλγαρία που είναι κοντά.

... συνεχίζω φωτογραφίες από ταξίδια.

Βαρδούσια στη συνέχεια, τέλη Ιουνίου 2015. Ανέβηκα τετραήμερο στα πλαίσια μιας έρευνας για το Αγριόγιδο της Πίνδου. Σπάνιο και απειλούμενο ζώο, δύσκολα να το δεις, ζει σε απόκρημνα.

... συνεχίζουμε...

Οπως παντα μας καθηλωνεις!
για εξηγησε λιγο αυτο το δε θα υπαρξουν ξανα κοπαδια στα βουνα που γραφεις στην προτελευταια φωτο

Δημήτρη εννοώ την ετήσια μετακίνηση από τα χειμαδιά στα θερινά βοσκοτόπια και αντιστρόφως. Για πολλούς αιώνες οι παραδοσιακοί ορεινοί κτηνοτρόφοι μετακινούνταν εποχιακά. Για παράδειγμα, οι κάτοικοι της Αρτοτίνας, ονομαστό χωριό των Δυτ. Βαρδουσίων, ήταν στη συντριπτική τους πλειοψηφία κτηνοτρόφοι. Βλέπε, Μέτσοβο, Σαμαρίνα κλπ. Το καλοκαίρι, δηλαδή τέλη Μαίου-Ιούνιο ως Οκτώβρη-Νοέμβρη ζούσαν στο βουνό. Είχαν σπίτια στα χωριά, αλλά κάποια μέλη της οικογένειας έμεναν πάντα στο βουνό, στα αλπικά, σε καλύβια. Τα μιτάτα στην Κρήτη. Το συγκρότημα της κάθε οικογένειας είχε -πέραν του καλυβιού διαμονής- τη στρούγγα για το άρμεγμα, το τυροκομιό, κλπ. Η μετακίνηση γινόταν με άλογα και μουλάρια. Τα κοπάδια ήταν συνήθως εκατοντάδων προβάτων το καθ' ένα. Ήταν πραγματικοί τσέλιγγες. Η Αρτοτίνα κατέβαινε τον Οκτώβρη για διαχείμαση στα λιβάδια του Ευήνου και του Αχελώου, στην ευρύτερη δηλαδή περιοχή Μεσολογγίου. Ακολουθούσαν τα αρχαία Αιτωλικά μονοπάτια του Ευήνου. Η μετακίνηση της οικογένειας με το κοπάδι και την οικοσκευή διαρκούσε 5-7 ημέρες.
Ζούμε το μεταίχμιο. Προ ολίγων ετών στα θερινά λιβάδια ανέβαιναν 2-3 οικογένειες/κοπάδια. Πλέον το 2015 δεν ανέβηκε κανείς. Ένα κοπάδι γίδια και ένας ηλικιωμένος με λίγα ζώα έμειναν χαμηλά, κοντά στο χωριό. Παρά τα 4χ4 αγροτικά, τους δρόμους που διανοίχθηκαν, τα κινητά κλπ καλούδια, οι νέοι δεν ακολουθούν αυτή την πανάρχαια παράδοση.

Φωτογραφια απο την ταβερνα του ραβανη δεν βλεπω και ανησυχω

Tomy, αν προσέξεις πιο πάνω τη φωτογραφία με την Αρτοτίνα, χαμηλά δίπλα στην εκκλησία, θα δεις κάτι σα ντουμάνι. Είναι η τσίκνα!!!
Και για ενημέρωση του κοινού, όποιος έφαγε ψητό στην Αρτοτίνα θα το θυμάται ευχάριστα.

Μερικές ακόμα syncro-εμπειρίες στη φύση.
Το 2015, στα πλαίσια της δουλειάς μου, ανέβαινα τακτικά στα ορεινά του Σουλίου, στη Θεσπρωτία. Επίσης, είχα το ίδιο αντικείμενο και στα γειτονικά βουνά της Παραμυθιάς. Άγνωστα μέρη. Μόνο ο ιστορικός οικισμός του Σουλίου δέχεται σποραδικά κάποιους επισκέπτες, λιγοστούς θα έλεγα. Τα υπόλοιπα πέντε σουλιοτοχώρια (Φροσύνη, Τσαγκάρι, Σαμονίβα, Κουκουλιοί και Αυλότοπος), ζουν σαν ξεχασμένα από το χρόνο. Τα συναντούμε χωμένα μέσα στις ορεινές κοιλάδες, με ελάχιστους κατοίκους το χειμώνα και παραδοσιακά καφενεδάκια με τσιπουροποσίες και ιστορίες για κυνήγια.

πολυ ωραιες φωτογραφιες!

Ευχαριστώ Κώστα.

Ανεβάζω μερικές ακόμα πρόσφατες από εξορμήσεις.
Μια τετράδα φωτογραφίες από δυο επισκέψεις που έκανα μέσα στο Μάρτη στα δάση με ήμερη βαλανιδιά στο Νότιο Ξηρόμερο, Ακαρνανία. Είμαι μεταξύ ακτογραμμής Ιονίου - Αστακό και Ιονίας Οδού. Κάπου στο ενδιάμεσο, στην ενδοχώρα. Χαμηλά βουνά και λόφοι εναλάσσονται με κρυφές κοιλάδες και μικρά οροπέδια. Μια συστάδα χωριά είναι διάσπαρτα στην έκταση αυτή, όπως η Παλαιομάνινα, η Ρίγανη, η Σκουρτού, ο Πρόδρομος, το Αγράμπελο, η Χρυσοβίτσα, το Στρογγυλοβούνι και τα Πηγάδια. Μεγάλο μέρος της περιοχής αυτής καλύπτεται με αρχέγονα δάση ήμερης βαλανιδιάς. Είναι σπάνιος τύπος δάσους, αναπτύσσεται σε ξηρο-θερμικό περιβάλλον, με πετρώδες ή βραχώδες τραχύ έδαφος. Την άνοιξη είναι όλο αγριολούλουδα. Έχει κάποια σπάνια είδη φυτών. Κυρίως για αυτά πήγα. Ενδέχεται να δει κανείς τη ντόπια φυλή γουρουνιών που βόσκουν ελεύθερα στο δάσος. Είναι σκουρόχρωμα, συνήθως μαύρα ή γκρίζα, με πλούσιο τρίχωμα. Υπάρχει αναφορά για αυτά στην Οδύσεια. Αρχαίες Ακαρνανικές πόλεις εδώ ήταν η Κόροντα και οι Δεριείς. Σήμερα βλέπεις ερείπια τειχών και κτιρίων, συνήθως πνιγμένα στη βλάστηση. Στο ΒΑ άκρο της περιοχής αυτής είναι η μονή Παναγίας Λιγοβιτσίου, ιστορικό μοναστήρι, στρατηγείο του Μαυροκορδάτου το 1821-22.
Έχω φωτογραφίες για όλα τα παραπάνω, αλλά εδώ, προτιμώ το αυτοκίνητο στο τοπίο.

Δυο φωτό ακόμα, σε συνέχεια του προηγούμενου.